به نام خدا

21/1/88

جایگاه و وظیفه

         بحمدالله بعد از مدتی وقفه در سال قبل ، باز در سال جدید توفیق یافتیم تا مطالبی بنگاریم و در خصوص مسائلی که بعضا شنیده ایم و یا دریافتیم صحبت کنیم و از نظرات دوستان بهره مند شویم .

         در مطالب قبل بحث هایی در خصوص جایگاه جلسات سیدالشهداء و اهمیت و تاثیر آنها و ... مطرح شد در این نوشتار سعی داریم در خصوص جایگاه و وظیفه خودمان و مرزهای جلسات عزاداری تا جایی که یاریمان کنند صحبت کنیم.

          در ابتدا لازم است متذکر شویم که ما بحث ها را با پیش فرض هایی آغاز می کنیم به چند دلیل :  اول اینکه در بیشتر موارد آن پیش فرض را در ادامه ی بحث ثابت می کنیم و ثانیا بنا را بر این می گذاریم که بیشتر افراد خواننده و شنونده ی این مطالب کسانی هستند که در این جلسات حضور مستمر داشته و به درکی هرچند جزئی از این مسائل رسیده اند و ثالثا پرداختن به پایه های این مباحث کار و تخصص ما نبوده و همانطور که ان شاء الله قصد داریم ثابت کنیم شاید زیاد هم ضرورت نداشته باشد.

همه ی ما این تعبیر و یا چیزی شبیه آن را شنیده ایم که ائمه ی اطهار (ع) فرموده اند شیعیان ما  از باقیمانده ی گل ما خلق شده اند. حال سر این مطلب چیست و اصلا خود این مطلب یعنی چه و چه مضمونی داردو... همانطور که در بالا گفتیم و در ادامه خواهیم گفت بماند ؛ ولی آنچه مسلم است خود این کلام و تعبیرات شبیه آن است مثل اینکه محبت حسین (ع) در قلوب مومنین وجود داردو... خب این سخنان برای چه کسانی گفته شده است ؟ جایگاه و وظیفه ی ما در این حوزه کجاست؟وچیست.....؟ در تاریخ اسلام کتابهای زیادی در خصوص دفاع از شیعه ، اثبات و کشف اصول و فروع آن و خصوصا دفاع از حریم ولایت و جانشینی  بلافصل مولا امیرالمومنین (ع) نوشته شده و درحال نوشتن است و و انصافا بسیاری از آنها بحق ارزشمند و مثمر ثمر است ولی این کتابها برای چه کسانی نوشته شده است برای ما یا دیگران...؟ منظورم از دیگران غیر شیعه ها هستند . سریعا این موضوع را توضیح دهیم که اصلا نمی خواهیم خدشه ای به این کتابها و ارزش و جایگاه این کتابها وارد کنیم و همانطور که صاحب الغدیر می فرماید که در عالم رویا دیدم قیامت است و مولا از حوض کوثر با جامی همه را سیراب می کنند و نوبت که به من رسید حضرت دستان مبارک را زیر آب برد و به من گفت تو از دست من آب بخور نه از ظرف.آنها خدمتگذاران و مدافعان حریم خود را فراموش نمی کنند... صحبت اینجا بود که ما قصد نداریم آنها را خدشه دار کنیم بلکه می خواهیم جایگاه آنها و خودمان را معیین کنیم.بطور مثال فلسفه خوب است برای اثبات خیلی از اصول و فروع دین ما ، که تنها دین حق است و برای پاسخ به پرسشهای دیگران و ادیان دیگربسیار حائز اهمیت است و عده ای از شیعیان باید آن را یاد بگیرند و این وظیفه را به خوبی انجام دهند اما خدا و حب ائمه و عشق سیدالشهداء کجای طول و عرض این فلسفه می گنجد  که توی شیعه  -  که بگویند یاحسین اشکت جاری می شود و آن ثوابها و درجات و مقاماتی که در احادیث معتبر به تو وعده داده شده است شامل حال توست – بخواهی درس فلسفی یاد یگیری و به اوج عرفان برسی ...! مخازن عرفان چه کسانی هستند ؟ تا تو بخواهی فلسفه یاد بگیری و بعد عرفان موسی به طور رسیده خدا هم به او گفته من پروردگار توام و کربلایی کاظم در یک لحظه کل قرآن را با شان نزول و ... حفظ شده است...! می دانید چه چیزی می خواهیم بگوییم ؟ می خواهیم بگوییم که این بحث ها به جای خود باارزش و ضروری است اما نه برای تو که داخل این حوزه نشستی اینها مال خارج از این حوزه است برای دفاع از حریم آنها و دعوت دیگران به دین حق و گرنه برای صعود به قله های تقوا و معرفت باید در داخل این حوزه تلاش کرده تا به نتیجه برسی هرقدر تلاش کنی آخرش باید همه چیز را از امام حی بگیری که پرچم دار علم و معرفت است ... و آیا با دانستن فلسفه و پرداختن به شبهات و و سوالات اغلب بی اساس می توان به علم و معرفت رسید؟ باز هم متذکر می شویم که این سوالات و شبهات موجب پویایی دین و ثبات اعتقادات است ولی نباید همه ی قلب مارا احاطه کنند تا جایی  برای ورود و تبلور بیشتر معرفت و حب آنها وجود نداشته باشد چون شک و شبهه و سوال ناخواسته ایجاد سیاهی می کند و آیا اساس قرار دادن اینها برای شیعه ای که با آن اوصاف است و خود نیز این عشق و معرفت را درک کرده و در جلسات بعضا عزاداری آنها این عشق را متبلور یافته کار درستی است؟ آیا بنظر نمی رسد اکنون هم و غم اصلی ما باید در داخل این حوزه  متمرکز شود و از این نور و نعمت بزرگ استفاده ی بهتری شود و در این معرفت بنشیند و از این سرچشمه بنوشد تا به صاحب آن یعنی امام حی برسد و بطور معقول و بجا به محکم کردن عقاید و جواب به  شبهات بپردازد و جایگاه خود ، این شبهات و این جلسات را بهتر بشناسد.   

والسلام